Diagnostyka

Ultrasonografia (USG) dopplerowska naczyń krwionośnych

UGS Doppler to bezinwazyjne badanie ultrasonograficzne, umożliwiające dokładną lokalizację zmian w żyłach i tętnicach. W trakcie badania wykorzystywany jest tzw. efekt Dopplera, czyli zjawisko, polegające na powstawaniu różnicy częstotliwości fali, będącej w ruchu w stosunku do obserwatora. Za pomocą specjalnej głowicy, pokrytej żelem kontaktowym, lekarz wysyła do wnętrza kończyny falę ultradźwiękowa, która odbija się od płynącej krwi i wraca do głowicy, która następnie przekazuje obraz do monitora aparatu ultrasonograficznego. Na podstawie analizy częstotliwości fali ultradźwiękowej, odbitej od poruszających się krwinek lekarz może poznać kierunek i prędkość przepływu krwi. Dzięki badaniu USG Doppler możliwe jest wykrycie nawet niewielkich schorzeń tętnic i żył, a następnie podjęcie ich leczenia, nim staną się groźne dla naszego zdrowia.

Badanie przeprowadzane jest w pozycji stojącej lub leżącej, w zależności od preferencji pacjenta. Odbierany przez głowicę dopplerowską obraz widoczny jest na monitorze, możliwe jest też jego zatrzymanie i zarejestrowanie w każdej fazie badania. USG Doppler to jedno z najdłużej trwających badań ultrasonograficznych – do prawidłowej oceny stanu naczyń krwionośnych potrzeba zazwyczaj od 20 do 40 minut. Nie wymaga żadnego przygotowania, a wyniki pacjent otrzymuje bezpośrednio po jego przeprowadzeniu, szczegółowo opisane przez lekarza. Jest nieinwazyjne, bezbolesne (nie wymaga wcześniejszego znieczulenia) i całkowicie bezpieczne, można je przeprowadzać u osób starszych i kobiet w ciąży.

Oksymetria

Jest to miernictwo wysycenia krwi tlenem, wyrażane w mierze procentowej. Pulsoksymetr/oksymetr jest urządzeniem dokonującym u człowieka nieinwazyjnego pomiaru wysycenia krwi tlenem, a także tętna. Pulsoksymetry wyposażone są w klipsowe czujniki, zakładane zwykle na palec pacjenta.

Wysycenie tlenem krwi mierzy się, badając hemoglobinę, pigment komórek krwi, czyli erytrocytów, które w organizmie przenoszą tlen z płuc do tkanek.

Badanie dopplerowskie (wskaźnik kostka-ramię, kostka-paluch)

Wskaźnik kostka ramię (ABI) jest jedną z podstawowych metod diagnostycznych przewlekłego nieokrwienia kończyn dolnych (PAD), zaraz po starannie zebranym wywiadzie oraz badaniu kończyny z oceną tętna obwodowego. Jest to proste i nieinwazyjne badania cechujące się wysoką czułością i swoistością, które można wykonać w każdym gabinecie lekarskim.

Do wyznaczenie wskaźnika potrzebny jest aparat do pomiaru ciśnienia tętniczego krwi oraz Doppler fali ciągłej. Badanie powinno odbywać się w pozycji leżącej po 10 minutowej adaptacji. Pomiaru ciśnienia dokonuje się na obu tętnicach ramiennych, a następnie na tętnicach grzbietowych stóp oraz piszczelowych tylnych obu kończyn.

Obniżenie wskaźnika kostka–ramię potwierdza diagnozę przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych, a także zawiera informację o ogólnym ryzyku sercowo-naczyniowym, udaru mózgu czy przemijających epizodów niedokrwiennych (TIA – transient ischemic attack) (7,8). Wynik ABI pozwala ocenić stopień zaawansowania niedokrwienia, progresję zmian oraz efekty leczenia. U wielu pacjentów wczesne etapy rozwoju PAD przebiegają bezobjawowo, dlatego tak ważne jest wczesne wykrywanie niedokrwienia i podjęcie leczenia celem uniknięcia poważnych i nieodwracalnych zmian.

Fotopletyzmografia

Fotoplezmografia to jedna z najczęściej stosowanych odmian pletyzmografii. Pletyzmografia to z kolei metoda pomiaru służąca do oceny zmian w przepływie krwi przez naczynia krwionośne, które położone są płytko pod powierzchnią skóry. Wynik badania tego typu ma formę krzywej, na której widoczne są zmiany objętości krwi, która przepływa w naczyniach. W związku z tym, że częstość zmian objętości krwi w naczyniach odpowiada częstości, z jaką kurczy się mięsień sercowy, pletyzmografia jest często wykorzystywana jako metoda badania szybkości pracy serca.

Badanie tego typu jest wykorzystywane przede wszystkim w diagnostyce zaburzeń funkcjonowania układu naczyniowego. Badanie przeprowadza się głównie w diagnostyce przewlekłej niewydolności żylnej. Co ciekawe, jest ono stosowane także w diagnozowaniu przyczyny łysienia plackowatego.

Diagnostyka laserowa trudno-gojących się ran

W zależności od umiejscowienia, rodzaju rany, wielkości oraz ogólnego stanu zdrowia Pacjenta, rany goją się zazwyczaj około kilkunastu dni. Gdy jednak procesy zmierzające do zamknięcia rany i wytworzenia blizny postępują zbyt wolno, wymagają specjalistycznej interwencji. Zwłaszcza gdy uszkodzenia ciała utrudniają wykonywanie codziennych czynności, wyłączają z życia zawodowego lub w inny sposób przyczyniają się do ograniczeń, należy rozważyć skorzystanie z dodatkowych rozwiązań. 

Na czym polega laseroterapia w procesie leczenia uszkodzeń ciała? Promieniowanie laserowe, oddziałujące na ranę pobudza komórki do namnażania, przy jednoczesnym działaniu antyseptycznym, czyli odkażającym. Światło lasera zapobiega więc zakażeniom, a także przyspiesza leczenie występujących infekcji bakteryjnych uszkodzonej skóry.

• Zwiększony metabolizm komórek poddanych działaniu lasera sprawia, że proces proliferacji (rozmnażania się komórek) zachodzi szybciej, a tym samym – następuje wzmożona regeneracja.
• Zwiększa się stężenie hormonów we krwi, w uszkodzonym miejscu następuje intensywny przyrost włókien nerwowych, obserwuje się polepszenie mikrokrążenia.
• Rezultatem jest przyspieszenie procesów regenerowania uszkodzonych warstw skóry przy jednoczesnym wzroście ilości makroelementów w komórkach (materiał budulcowy komórek), a także wzroście dotlenienia tkanek.

Na sam czas gojenia rany wydłużająco wpływają czynniki miejscowe (zakażanie, wysięk, umiejscowienie, dodatkowe urazy mechaniczne) oraz ogólnoustrojowe (niedokrwistość, niedobory witamin, choroby ogólnoustrojowe). Tutaj również pomocna jest współczesna laseroterapia, ponieważ:

• skraca czas gojenia, co ważne ze zdrowotnego i estetycznego punktu widzenia,
• zapobiega powikłaniom,
• redukuje ból, krwawienie, obrzęki,
• działa przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo,
• zwiększa szansę na uformowanie blizny łatwej do zredukowania,
• zmniejsza koszt opatrunków, preparatów i innych środków, niezbędnych w dłuższym leczeniu.

Zarówno w przypadku ran kłutych, ciętych, szarpanych oraz urazów mechanicznych, jak też uszkodzenia skóry w wyniku operacji, warto skorzystać z rozwiązań bazujących na stale udoskonalanej technologii.